Duurzaamheidsmanager Febelfin en Anneleen De Bonte: gelijkgestemd? / Foto: Jan Mertens

Een jaar na haar eerste presentatie op de Federale Raad voor Duurzame Ontwikkeling geeft Anneleen een stand van zaken over het pensioenproject. Kunnen fondsbeheerders en banken maatschappelijk verantwoord ondernemen promoten? “Ja, als ze dat écht zouden willen.”

Een opvallend gegeven in de gesprekken met banken, porfoliomanagers, verzekeringsmakelaars en CEO’s is dat ze helemaal niet overtuigd moeten worden van de impact van het klimaat op onze toekomstige economie en samenleving en de nood aan snel handelen. Duurzaamheid wordt – in woorden tenminste – in alle bedrijven waar we mee spraken hoog in het vaandel gedragen.

Simpel, toch?
Ze kunnen ons en onze collega’s geven wat we vragen. Wat volgt is echter een uitleg over het proportionaliteitsbeginsel: “We investeren het exacte geldbedrag in duurzame investeringen dat correspondeert met het aantal mensen die er specifiek naar vragen.”
Zonder vraag geen aanbod dus. En hoe kleiner de vraag, hoe kleiner het aanbod.

Dat is erg frappant.
Stel je voor dat ik mijn job als dokter zo zou opvatten!
Er zit een patiënt voor me waar 95% van het medisch personeel van overtuigd is dat hij levensbedreigend ziek is.
Van zijn vier kinderen vraagt er slechts één om een behandeling. De anderen hebben andere zorgen, begrijpen het niet, of trekken het zich niet aan.
Zou ik als dokter dan ook maar 25% van de noodzakelijke behandeling bieden, goed wetende hoe erg de toestand is?

Er zijn dappere uitzonderingen waar ik het grootste respect voor heb. Toch blijft de standaard manier van kijken naar duurzaamheid een op maat gemaakte klantenservice, enkel voor hen die er naar vragen.

Wat als iedereen nu eens verantwoordelijkheid zou nemen in verhouding tot zijn/haar potentiële impact op de samenleving?
Wat als we het proportionaliteitsbeginsel toepassen op de ecologische en maatschappelijke voetafdruk van de financiële sector?

Enkel wanneer we de ernst van de ziekte van onze patiënt eerlijk onder ogen zien en de onzekerheid en het ongemak aanvaarden die bij deze eerlijkheid horen, kunnen we over oprechte zorg praten.